Paŭšyvaŭ u chuścio palavin
viečar prošvy ružova-sinija,
daleč chmielem sivym zaviŭ,
pačyrkaŭ sotkaj miakkich łinijaŭ.
Pad nahami hałosić śnieh
pałazianaj,
rypłivaj notaju,
ale štoś ab błizkoj viaśnie
serca mroić ź lanoj achvotaju.
Choć i znaješ jaje, viasnu,
za najbolšuju ŭ śviecie zvodnicu, –
dziŭna soładka pić manu,
ź joj i dumki j chacieńni
hodziacca.
I choć hetulki ich ŭžo było –
viosnaŭ bieła-zialona-ŭśpienienych, –
jašče raz
da jaje ŭ pałon
pojdzie śviet,
kab ćviści j zialenicca!
1943
|
|
